Zgodnie z tym czego doświadczyły Stany Zjednoczone w dziewiętnastym i początkach dwudziestego wieku, innym czynnikiem, który przyśpieszył narastanie kryzysu finansowego w Meksyku, był wzrost zagranicznych stóp procentowych. Począwszy od lutego 1994 r., Rezerwa Federalna rozpoczęła podbijanie stopy procentowej funduszy federalnych w celu obniżenia presji inflacyjnej. Jakkolwiek polityka ta okazała się skuteczna w odniesieniu do kontrolowania poziomu inflacji w Stanach Zjednoczonych, nacisk, jaki jednocześnie wywierała na podwyższenie stóp procentowych w Meksyku, zwiększył asymetrię informacji w meksykańskim systemie finansowym. Co więcej, bank centralny Meksyku, Banco de Mexico, podniósł stopy procentowe, aby ochronić zagrożoną od początków 1994 r. wartość peso na rynkach walutowych. Podniesienie stóp procentowych bezpośrednio przyczyniło się do nasilenia negatywnej selekcji na meksykańskich rynkach kredytowych, ponieważ – jak wiemy z naszej wcześniejszej analizy – jego skutkiem jest zwiększenie prawdopodobieństwa, że po stronie pożyczkobiorców pozostaną jedynie osoby zdecydowane na podjęcie najwyższego ryzyka inwestycyjnego.
