Terytoria, które niegdyś należały do chrześcijańskich Wizygotów zostały przejęte przez muzułmańskich najeźdźców, którzy z początku zezwolili na kontynuowanie obrządków religijnych praktykowanych przez podbity lud. Charakterystyczną cechą sztuki architektonicznej tych czasów była kontynuacja w tradycji wizygockiej poprzez zachowanie stylu opartego o ługi podkowiaste. Z czasem łuki te stały się nieco smuklejsze i wyglądem zaczęły przypominać nisze modlitewne mihrabów w meczetach. Podbite ludy, zwane mozarabskimi wznosiły białe kościoły podzielone na trzy nawy. Często stosowano sklepienia kolebkowe a dekoracja wnętrze nie była bogata. Najważniejszymi zachowanymi zabytkami architektury mozarabskiej są kościół San Miguel de Escalada oraz bazylika Cebrian de Mazote. Architektura mozarabska dała podwaliny pod inny styl, który wyrósł około trzysta lat później i jest znany pod nazwą mudejar. Jego twórcami są Arabowie, którzy nie powrócili na swoje macierzyste, afrykańskie ziemie, lecz pozostali na chrześcijańskich terytoriach.
